Przyjrzyj się specyfice trudności dziecka: czy dziecko jest nieśmiałe w kontakcie z jedną osobą czy w grupie, czy tylko w nowych, nieznanych czy we wszystkich sytuacjach społecznych; czy dziecko ma zahamowania tylko w bardzo określonych sytuacjach, czy we wszystkich. Pozwoli to określić, jakie umiejętności dziecko powinno ćwiczyć.

Ćwicz z dzieckiem sytuacje społecznie trudne – najpierw w bezpiecznym otoczeniu (z osobami, które dobrze zna i lubi), potem z osobami mniej znajomymi.

Dokładnie zaplanuj dzień i omów z dzieckiem wszystkie działania mające nastąpić wydarzenia (dzieci nieśmiałe nie lubią zmian, bo trudno im poradzić sobie w nowych sytuacjach -  coś, co dziecko zna budzi mniejszy lęk).

Nie zmuszaj do robienia czegoś, czego dziecko bardzo się boi (lepsza jest metoda małych kroczków).

Unikaj „etykietek” -  zarówno wypowiadanych głośno do malucha lub w jego obecności („Ty to jesteś taki nieśmiały”, „on się boi, więc nie powie”), jak i swoich wewnętrznych stereotypowych przekonań o dziecku („nie będę mu proponować , bo i tak będzie się bał”).

Częściej dawaj dziecku do wykonania zadania, w których jest dobre, by doświadczało więcej sukcesów niż porażek.

Nie używaj nieśmiałości jako wymówki, aby dziecko nie musiało czegoś robić. Poświęcaj dziecku więcej uwagi wtedy, gdy odważy się coś zrobić niż wtedy, gdy się wycofuje.

Rozmawiaj o uczuciach dziecka, nazywaj je i dawaj maluchowi odczuć, że je akceptujesz. Unikaj zaprzeczania uczuciom („nie ma się czego wstydzić”, „to wcale nie jest takie straszne”, „przesadzasz”) i wyśmiewania się z nich.

Stosuj pochwały opisowe – dokładnie opisuj, to, co widzisz, bez formułowania ocen.

Zachęcaj dziecko do wypowiadania się w formie rysunkowej. Dziecku łatwiej jest wypowiadać się w rysunku niż ustnie (wtedy „plączą” mu się myśli, zaczyna się jąkać).

Ucz dziecko, jak ważne jest uśmiechanie się do innych.

Ucz mówienia komplementów (np. samemu je prawiąc).