Alternatywne spojrzenie na inteligencję dziecka, prezentowane przez Howarda Gardnera, stanowi punkt wyjścia do budowania centrów inteligencji wielorakich.

 

Główną wątpliwość budzi teza twórcy teorii o braku istnienia inteligencji ogólnej i niezależności wyłonionych przez Gardnera ośmiu/dziewięciu rodzajów inteligencji.

W ten sposób autor spluralizuje pojęcie inteligencji i zdecydowanie przeciwstawia się psychometrycznemu podejściu w badaniu i diagnozowaniu inteligencji dziecka.

Teoria Gardnera pozwala spojrzeć na dziecko w inny, nieoceniany sposób- przez pryzmat jego mocnych stron i ujawniających się zdolności/inteligencji, ma więc dużą wartość edukacyjną.  Ponadto pozwala ona patrzeć całościowo na rozwój dziecka, jednocześnie stosować zindywidualizowany sposób edukacji dopasowany do jego profilu inteligencji.

 

Główne założenia teorii inteligencji wielorakich są więc następujące:

1.    Każdy człowiek posiada wszystkie dziewięć rodzajów inteligencji, każdy posiada je w innym zestawieniu intelektualnym.

2.    Inteligencje są charakterystyczne dla gatunku ludzkiego.

3.    Inteligencje są ulokowane w różnych obszarach mózgu i mogą pracować zarówno nawzajem, jak i niezależnie.

4.    Inteligencje mają charakter rozwojowy.

5.    Inteligencje posiadają własny system symboli i znaków. Małe dzieci demonstrują swoje zdolności poprzez przyswajanie sobie różnych systemów symbolicznych, np. języka w zdaniach i opowiadaniach, muzyki w piosenkach, orientacji przestrzennej w rysunkach, tańcu itd. System znakowy używany przez dzieci odzwierciedla każda inteligencję dopiero w okresie formalnej edukacji, czyli  szkole.

6.    Współwystępowanie inteligencji o wysokim poziomie daje podstawę do określenia tzn.. profilu inteligencji.

7.    Można ulepszać edukację poprzez adresowanie inteligencji wielorakich do dzieci.