Ø  „Linia telefoniczna” – porządkowanie liczb. Dzieci mają do dyspozycji długi sznurek (lub skakankę), na którym w równych odległościach są zawiązane supły (co najmniej 7), dużą liczbę kasztanów lub innych liczmanów, cyfry (np. z Alfabetu). Z tych materiałów tworzą rodzaj osi liczbowej – każdemu supełkowi przyporządkowują miseczkę z odpowiednią liczbą liczmanów oraz cyfrę w kolejności rosnącej. Gdy praca jest ukończona, jedno z dzieci wskazuje dowolną cyfrę i mówi Większe niż… (4). Mniejsze niż (7).

Ø  Wynalazki- film edukacyjny https://www.youtube.com/watch?v=LlZySwz6qNo&t=249s

Ø  Praca z książką- Karty Pracy 3 str.34 – ćwiczenia percepcji wzrokowej, sprawności grafomotorycznej, uzupełnianie ciągu cyfr.

Ø  Praca z książką- Liczenie str.51 – odliczanie wskazanej liczby elementów, przybliżanie charakteru porządkowego liczb, układanie rytmu.

Ø  „Era komputera” – rozmowa. Dziecko ma przed sobą zdjęcia lub urządzenia (komputer stacjonarny, laptop, tablet, nawigacja GPS, smartfon) i etykiety do ich podpisania w językach polskim i angielskim: komputer (computer), laptop (laptop), tablet (tablet), smartfon (smartphone). Uwaga! Etykiety w języku angielskim będą dobierane intuicyjnie ze względu na duże podobieństwo językowe i graficzne wyrazów – nie każemy dziecku czytać. Dziecko podaje nazwy urządzeń, określa ich przeznaczenie i dobiera do nich etykiety z nazwami. Następnie wskazujemy 2 dowolne przedmioty spośród zgromadzonych, a dziecko określa, w czym są podobne, a czym się różnią. Na koniec odpowiada na pytanie.: Do czego potrzebny jest człowiekowi komputer?

Ø  Praca z książką- Karty Pracy 3 str.35 – ćwiczenia czytania, percepcji wzrokowej i logicznego myślenia.

Ø  Praca z książką- Czytanie i pisanie str.52 – wyszukiwanie liter w, W w tekście, odczytywanie kodu, ćwiczenia w czytaniu.

Ø  „Mój komputer” – masażyk.

Swój komputer mam                                           Naciskają obiema dłońmi jednocześnie na plecy.

piszę na nim sam.            Uderzają każdym palcem osobno, naśladując pisanie na komputerze. Piszę, piszę,                                                                                                  Robią to samo drugą ręką

wymazuję                                           Przeciągają dłonią od lewej do prawej i od prawej do Iewej

i od nowa wystukuję.                                                           Uderzają wszystkimi palcami obu dłoni.

Napisałem wierszyk cały,                              Robią pętelki obiema rękami z góry pleców do dołu.

pisarz ze mnie doskonały.                               Kładą dłonie na ramionach dzieci i lekko naciskają.

 

Ø  „Wynalazki” – rozmowa na temat opowiadania.

 

Jak ja chciałbym zostać wynalazcą. Taki wynalazca nic nie robi, tylko siedzi sobie i myśli, a jak coś wymyśli, to zrywa się na równe nogi i woła: „Już wiem!”. A jak powie, co wie, wszyscy go chwalą, że taki mądry, i dziwią się, jak on na to wpadł. Martwi mnie tylko, że prawie wszystko już wymyślono. No bo tak, są już okręty i samoloty, hulajnogi i magnesiki na lodówkę. Nawet śmieciary, armaty i rodzynki w czekoladzie już są. Dawniej, gdy na świecie brakowało wielu fajnych rzeczy, było dużo łatwiej. Wystarczyło, że taki wynalazca posiedział chwilę, pomyślał i już mógł wołać: „Hura!”, bo wymyślił właśnie gumę do żucia albo chipsy cebulowe.

A teraz co? Wszystko już jest. Chociaż, jak się tak dobrze zastanowić, to może nie wszystko? Może jednak warto spróbować? Usiadłem więc wygodnie, zamknąłem oczy, złapałem się za głowę i myślałem tak mocno, że aż cały poczerwieniałem.

– Wiem! – zawołałem wreszcie uradowany. – Poduszki! Nie ma jeszcze usypiających poduszek! Takich, które głaskałyby po głowie i opowiadały bajki. Wystarczyłoby położyć się do łóżka, a poduszka już by mruczała do ucha, co tam było dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami. Mogłaby zaśpiewać też coś cichutko albo połaskotać piórkiem po nosie.

Tak, teraz pozostawało już tylko wymyślić, jak taką poduszkę zrobić. Jedyne, co przychodziło mi do głowy, to żeby wsadzić do poszewki babcię. Ona chętnie opowiada bajki, a czasem coś sobie podśpiewuje pod nosem. Nadaje się więc w sam raz. Właśnie chciałem poderwać się i wrzasnąć: „Hura! Jestem wielkim wynalazcą!”, gdy w progu pojawiła się babcia. Z trudem zamknęła drzwi, trzymając w objęciach torbę z zakupami.

– Babciu, posłuchaj, mam świetny pomysł! – zawołałem i szybko opowiedziałem jej, na czym polega mój wynalazek.

– Nic z tego. Nie chcę siedzieć w poszewce i udawać poduszki. Jestem za duża i nie mam piórek, za to kiedy ty już śpisz, mam pełne ręce roboty. Wymyśl lepiej coś, żebym nie musiała w kółko sprzątać i gotować – rzuciła przez ramię, znikając w kuchni.

Zacząłem więc myśleć. Najpierw na siedząco z zamkniętymi oczami, potem leżałem i patrzyłem w sufit, wreszcie chodziłem tam i z powrotem po pokoju, mrugając tylko od czasu do czasu. Z tego wszystkiego przegapiłem dobranockę, ale opłaciło się. Wieczorem miałem gotowy plan i natychmiast przedstawiłem go babci:

– Jak wiesz, jestem wielkim wynalazcą i właśnie wymyśliłem, co trzeba zrobić, żebyś nie musiała w kółko sprzątać i gotować.

– A to ciekawe – zainteresowała się babcia, a ja jej wszystko dokładnie wyjaśniłem:

– Nie będziesz musiała zmywać naczyń, bo kupimy papierowe kubki i talerzyki. Gotować też nie musisz, bo będziemy jeść chipsy i inne pyszności. Łóżek nie trzeba będzie ścielić, bo jak się zamknie drzwi do sypialni, to nie widać, że są rozkopane. Myć możemy się raz na tydzień i żeby nie brudzić ręczników, będziemy biegać po domu, aż wyschniemy.

Na koniec dodałem, że jak się kupi wykładzinę w ciapki, to nie trzeba będzie odkurzać, bo na takiej nie widać śmieci. Wiem, co mówię, bo mamy taką w przedszkolu.

– No – podchwyciła babcia – a jak nam się znudzą chipsy, to poskubiemy sobie trawkę w ogrodzie, tak jak krówki, i wtedy nie trzeba będzie kosić trawnika. – Wyraźnie sobie ze mnie żartowała.

– E tam – westchnąłem.

Po pierwsze, chipsy nigdy nie mogą się znudzić, a po drugie, dorośli w ogóle nie znają się na wynalazkach.

 

Pytania do opowiadania:

?      Kogo możemy nazwać wynalazcą?

?      Co trzeba zrobić, by zostać tak nazwanym?

?      Co wynalazł chłopiec?

?      Czy jego pomysły można nazwać wynalazkami i dlaczego?

?      Czym są wynalazki?

?      Po co ludziom wynalazki?

?      Gdzie możemy zobaczyć wynalazki na co dzień?

 

Ø  „Wynalazki” – praca plastyczno-konstrukcyjna.

Krótka rozmowa na temat: Co może uszczęśliwić innego człowieka (rodziców, kolegów, rodzeństwo)? Dziecko ma za zadanie wymyślić urządzenie, które pomagałoby ludziom.

(rurki po papierze toaletowym, styropian, tekturowe kubki do napojów, wykałaczki, pasmanteria, kartki, klej, markery, plastikowe nakrętki itp.)

Każde dziecko wybiera sobie elementy, z których będzie konstruować, opowiadają o swoim wynalazku, nadają mu nazwę.

 

Ø  Zagadki „Wynalazki wokół nas”.

Fotografujesz,

Muzyki słuchasz,

Sieć przeszukujesz,

Nowych gier szukasz,

Wysyłasz teksty,

Kumpli zabawiasz

I czasem przez nią

Jeszcze… rozmawiasz. (komórka)

 

Tej myszy nikt się nie boi,

Gdy przy komputerze stoi.

Ta mysz przed nami nie zmyka.

Daje się głaskać i… klika! (mysz komputerowa)

 

Gdy się włączy zegar z dźwiękiem,

Ty go witasz smętnym jękiem.

Bo on zaczął koncert ten,

By ci nagle przerwać sen! (budzik)

 

W białej skrzyni wieczna zima,

Więc się w niej jedzenie trzyma.

Drzwi otworzyć do niej łatwo.

Uchyl je – rozbłyśnie światło! (lodówka)

 

Dwa fotele i kanapa,

Lampa pod sufitem świeci.

A w fotelu siedzi tata

I do szkoły wiezie dzieci. (samochód)

 

Ø  Praca z książką- Liczenie str.52 – utrwalenie aspektu porządkowego liczb, kolorowanie według instrukcji.