Opowiadanie - Czarodziejka Joanna M. Chmielewska

Julka miała jedno wielkie marzenie. Chciała zostać czarodziejką. Nie po to, żeby wyczarować krasnoludka, który sprzątałby za nią pokój (chociaż taki krasnoludek bardzo by się przydał). I nie po to, żeby powiększyć swój ukochany rower, który dostała kiedyś od babci. Od tamtego czasu Julka urosła, a rower niestety nie. I właśnie wczoraj metodyczny. tata powiedział, że trzeba go oddać młodszej kuzynce, a Julce kupić nowy. Ale Julka kochała swój stary rower i wcale nie chciała go oddawać. Ach, gdyby tak mogła sprawić, że rósłby razem z nią! Czarodziejki na pewno umieją takie rzeczy. Mimo to wcale nie dlatego pragnęła zostać czarodziejką. Julka chciała zrobić coś o wiele większego. Chciała zmienić świat. Bo przecież gdyby ludzie dobrze innym życzyli, częściej się uśmiechali, pomagali sobie nawzajem, po prostu byli życzliwi, to świat byłby lepszy, prawda? I może nawet wojny by się skończyły? Julka musiała znaleźć jakiś magiczny sposób, żeby tak się stało. Ale najpierw musiała zostać czarodziejką. Tylko jak to zrobić? A gdyby tak zamiast do pierwszej klasy w zwykłej szkole dostała się do szkoły dla czarodziejek? Tylko czy rodzice się zgodzą? I ciekawe, gdzie jest taka szkoła? Może Laura będzie wiedziała? Starsza siostra siedziała w swoim pokoju pochylona nad zeszytem od matematyki. – Laura, gdzie jest szkoła dla czarodziejek? – Co? – Laura spojrzała na siostrę, jakby ta spadła z księżyca. – Czy wiesz, gdzie jest szkoła dla czarodziejek? – powtórzyła Julka. – W bajce. – Ale nie w bajce, tylko tak naprawdę. – Nigdzie. – To gdzie czarodziejki uczą się czarować? – Nigdzie. Czarodziejek nie ma na świecie. Są tylko w bajkach. – Nieprawda! – zaprotestowała Julka. – Prawda! – Kłamiesz! Spytam mamę! – Julka była bliska płaczu. – To sobie pytaj! – Laura wzruszyła ramionami i wyszła do kuchni. Zachrobotał klucz w zamku. Obie siostry rzuciły się do drzwi. – Mamo, prawda, że są czarodziejki? – spytała Julka. – Pewnie, że są – odpowiedziała mama, zdejmując kurtkę. Julka spojrzała na Laurę zwycięsko. – Oczywiście w bajkach – dodała mama. – A widzisz? I kto miał rację? – Teraz Laura triumfowała. Julka nie mogła znieść jej miny. Chciała znaleźć się jak najdalej od siostry. – Mamo, mogę iść na dwór? – spytała, przełykając łzy. – Możesz, tylko bądź blisko domu. Na placu zabaw przed blokiem nie było dziś dzieci. No i dobrze, bo Julka chciała być sama. – Nie zostaniesz czarodziejką – zaskrzypiała huśtawka, ledwie dziewczynka na niej usiadła. – Nie zostaniesz czarodziejką – powtórzyła karuzela, a za nią zjeżdżalnia i piaskownica. Jakby tego było mało, z klatki schodowej wyszła właśnie pani Kowalska. Na szczęście była na tyle daleko, że dziewczynka mogła udawać, że jej nie widzi. Julka zazwyczaj mówiła sąsiadom „dzień dobry”. Ale pani Kowalskiej wolała schodzić z drogi. Zresztą wszyscy jej unikali; i dzieci, i dorośli. No cóż, pani Kowalska wcale nie była miła. Często siadała w oknie swojego mieszkania na parterze, obserwując dzieci na placu zabaw. Krzyczała, że za głośno się bawią, trzaskają drzwiami, zabłoconymi butami brudzą schody, a rodzice wcale ich nie pilnują. Nic jej się nie podobało i ciągle na coś narzekała. Kiedy pani Kowalska wyjmowała chusteczkę, Julka zauważyła, że wypadła jej z torebki kartka. Patrząc na oddalającą się sąsiadkę, zastanawiała się, co zrobić. Nie miała ochoty na spotkanie z panią Kowalską, ale jeśli na tym papierze jest napisane coś ważnego? Świąteczne przygotowania – Proszę pani! Pani Kowalska odwróciła się zaskoczona. – Dzień dobry, ja chciałam… to wypadło pani z torebki. – Julka podała sąsiadce kartkę. – Moja recepta! – zdziwiła się pani Kowalska. – Gdybyś jej nie znalazła, musiałabym jeszcze raz iść do lekarza. – Schowała receptę do torebki i przyjrzała się Julce. – Ty chyba mieszkasz w moim bloku? – Tak. – Jak masz na imię? – Julia. – Julia… mhm… – A pani jak ma na imię? – zdobyła się na odwagę Julka. – Ja? Róża – odpowiedziała pani Kowalska trochę zaskoczona, bo dawno nikt jej nie pytał o imię. – Ale ładnie! Moja lalka ma na imię Róża. – Aha – pani Kowalska nie wiedziała, co mogłaby jeszcze powiedzieć. – Do widzenia – powiedziała Julka, bo też nie wiedziała, o czym miałaby rozmawiać z panią Kowalską. – Do widzenia, Julio. Dziękuję. Kiedy następnego dnia Julka szła z mamą do sklepu, spotkały panią Kowalską. – Dzień dobry – odezwały się jednocześnie mama i Julka. – Dzień dobry – Pani Kowalska najpierw odpowiedziała mamie, a potem uśmiechnęła się do dziewczynki. – Dzień dobry, Julio. – Niemożliwe! Kowalska i uśmiech! – odezwała się mama, kiedy sąsiadka była już daleko. – Chyba ktoś ją zaczarował! A Julka uśmiechnęła się tajemniczo.

 

Po odczytaniu opowiadania rodzic pyta dziecko: Jak miała na imię dziewczynka z opowiadania? Kim chciała zostać i dlaczego? Do jakiej szkoły chciała iść dziewczynka? W jaki sposób pomogła sąsiadce? Co można powiedzieć o zachowaniu Julii? W jaki sposób Ty byś postąpił (a)? Dlaczego możemy powiedzieć, że Julia jest czarodziejką? Jak myślisz, co jest potrzebne, by być czarodziejką? Dzieci oceniają postępowanie bohaterki opowiadania.

 

„Serce” – zabawa ruchowo-naśladowcza. Dzieci poruszają się w różnych kierunkach przy dźwiękach dowolnej melodii. Na pauzę w muzyce stają nieruchomo, a z dłoni formują serduszko.

 

 

“Serce z dłoni” - praca plastyczna.  Dzieci otrzymują od R. kartkę A4 z narysowanym sercem, które wycinają nożyczkami. Następnie R. maluje dłonie dzieci farbami (kolor według uznania), dzieci odciskają je na sercu. Gdy praca wyschnie, można wykonać w niej dziurkę i nawlec serce na sznurek. W sercu można zapisać dobre uczynki, które można zrobić . Praca ta przypominać będzie o niesieniu pomocy oraz  życzliwości w stosunku do innych.

 

Świąteczny taniec dla dzieci : https://www.youtube.com/watch?v=64Cfm-fcso0

 

Karty Pracy - str 24 - 25  oraz 55

Grafomotoryka - liera “Y’ “y”

 

Odgadywanie zagadki

Zielona, z lasu wzięta,

Wesoło nam z nią w święta.

Igieł ma więcej od krawca,

A nawet więcej od jeża.

Zimą i latem taka sama,

Zawsze zielona i świeża.

Dzieci odgadują – choinka.

 

Zapoznanie z wierszem B. Formy “Choinka”

(Dzieci mają za zadanie zapamiętać jak najwięcej ozdób choinkowych występujących w wierszu)

,,Choinka’’

W kącie naszej sali pięknie przystrojona,

Panna choineczka uśmiecha się do nas.

Na niej bańki, łańcuch, lampki kolorowe.

Gwiazdeczki prześliczne, złocone, bajkowe.

Na jednej gałązce piernikowe ludki,

A na innej siedzą małe krasnoludki.

Pajacyk, kogucik maleńkie serduszka,

Chrupiące ciasteczka, pachnące jabłuszka.

Wkoło tańczą dzieci, kolędy śpiewają,

Na choince świecidełka radośnie wieszają

 

Opowieść ruchowa „Jadą choinki”

 

Rodzic snuje opowieść na tle muzyki instrumentalnej. Dzieci improwizują ruch ilustrujący wyrąb choinek w lesie i ich przywóz samochodami do miasta, gdzie zostają zakupione przez ludzi do domów.

 

Utrwalenie utworu muzycznego “Choinka”
https://www.youtube.com/watch?v=7EQwnVOekiA

 

“Gdzie jest zabawka?” - zabawa matematyczna

Określanie przedmiotu w przestrzeni. Rodzic układa wybraną zabawkę w dowolnym miejscu w pokoju. Zadaniem dziecka jest określić położenie przedmiotu, stosując przyimki: “na”, “pod”, “obok”, “pomiędzy”, “za”

 

“Prezenty od św. Mikołaja” - zapoznanie dzieci ze zwyczajem obdarowywania prezentami - dzieci wspominają swoje spotkania ze św. Mikołajem, opowiadają, jakie emocje im towarzyszyły, jakie prezenty otrzymały. Tworzą list do Świętego Mikołaja.

Czytanie i pisanie - str 29

Liczenie str 29

 

„Otwieranie niespodzianek” – nazywanie ukrytych w worku/reklamówce rzeczy za pomocą dotyku, określanie do czego służą, podział na sylaby nazw tych rzeczy (analiza sylabowa)

 

,,Świąteczne prezenty” – kalambury słowne

Rodzice losują karteczki z nazwami prezentów, jakie dzieci zazwyczaj otrzymują pod choinkę. Zadaniem ich jest opisanie przedmiotu bez podania jego nazwy. Dzieci próbują odgadnąć, o jakim prezencie opowiada osoba dorosła.

„Ślady na śniegu”– zabawa orientacyjno – porządkowa.

Na dywanie rozłożone są białe kartki. Dzieci chodzą lub biegają, a na

sygnał "śnieg", jak najszybciej stają na kartce.

„Celny rzut”– zabawa zręcznościowa.

Każde dziecko bierze kartkę, na której stało, zgniata ją w dłoniach tworząc

kulkę. Następnie dzieci trenują rzuty do celu wrzucając papierowe kule do kosza.

Opowieść relaksacyjna „Płatki śniegu”

Dzieci kładą się wygodnie na dywanie, zamykają oczy i spokojnie oddychają. Rodzic czyta tekst.

 

Idziesz do lasu na spacer. Jest zima. Drzewa liściaste są ogołocone. Możesz dostrzec jedynie zieleń jodeł. Idziesz przez chwilę, aż odczujesz na nosie płatki śniegu. Spoglądasz w niebo i zauważasz, że ku ziemi szybują białe płatki śniegu. Nasłuchujesz, o czym opowiadają. Chcą one ci powiedzieć, że pragną pokryć ziemię delikatną warstwą śniegu. Pod tym śnieżnym przykryciem może ona odpoczywać w ciszy i obudzić się na wiosnę do nowego życia. Zamykasz oczy i przysłuchujesz się płatkom śniegu. Cicho, zupełnie cicho spadają one na ziemię. Robisz wdech i wydech, wdech i wydech. Oddychasz bardzo regularnie i samodzielnie. Od czasu do czasu możesz usłyszeć wycie zimnego wiatru. Ale wiesz, że ogrzewa się twój wełniany szal i zrobiona na drutach czapka. Twoje ubranie chroni cię od zimna i opadów. W rękawiczkach i w butach zimowych jest ci bardzo ciepło. Idziesz więc dalej i przysłuchujesz się płatkom śniegu. W głębi duszy odczuwasz ciszę i czerpiesz z niej nową siłę. Robisz wdech i wydech. Oddychasz bardzo regularnie i samodzielnie. Obserwujesz, jak płatki śniegu pokrywają powoli drzewa, krzaki i trawę. Słyszysz, jak opowiadają o dzieciach na wsiach i w miastach, które cieszą się z białego przepychu i lepią bałwany. Mówią o jeżach i świstakach, które ułożyły się do snu w swoich kryjówkach przypudrowanych bielą mrozu. Opowiadają też o lisie, który z powodu nagłej burzy śnieżnej uciekł do jaskini niedźwiedzia. Uważnie przysłuchujesz się płatkom śniegu. Każdy z nich, który spada na ziemię, pozwala ci odczuć spokój. Robisz wdech i wydech, wdech i wydech. Oddychasz bardzo regularnie i samodzielnie. Powoli idziesz dalej. A na końcu lasu możesz rozpoznać pobielone śniegiem dachy domów. Wszystko jest spokojne i spokój jest także w tobie. A ponieważ jesteś całkiem wyciszony, możesz też odczuć w sobie nową siłę.

 

Jesteś znowu w swoim pokoju, otwierasz oczy. Powoli się podnosisz. Zaciskasz pięści i wyciągasz się. Teraz jesteś świeży i rześki!

 

Czytanie i pisanie str 30
Liczenie str 30